این عبارت «اگر انقلاب اسلامی رخ نداده بود ....» من را یاد جمله‌ای از مرحوم ایرج افشار می‌اندازد. جایی می‌گفت: «مگر "اگر" در تاریخ ممکن است مقامی داشته باشد؟ "اگر" برای خیال‌پروری بهترین واژه بی‌بند و بار است». انقلاب رخ داد چون برآیند توان نظری و حاصل عمل سیاسی و فکری ما ایرانیان همین بود. از شاه کشور و روشنفکر چپ و راست مملکت تا طلبه فلان مسجد دنبال انقلاب بودند. یکی انقلاب سفید، یکی انقلاب سرخ و یکی هم انقلاب اسلامی. اگر از امور تصادفی صرف نظر کنیم، با توجه به گفتار مسلط حاکم بر ایران، پیروزی انقلاب اسلامی و غلبه روحانیون انقلابی و اسلام‌گرایان حاصل توازن قوای نیروی نیروهای سیاسی وقت در کشور بود.
می‌توانیم چند دهه دیگر را هم با همین «اگر»ها رویاپردازی کنیم و در مورد عصر طلایی پهلوی و یا عصر طلایی امام و یا حتی انحراف انقلاب و امثالهم روضه‌خوانی کنیم یا از خودمان به عنوان یک ملت سلب مسئولیت کنیم، حتی می‌توانیم بنشینیم در گوشه‌ای و گذر عمر ببینم. تاریخ‌مان نشان‌داده که در مواجهه با شکست‌ها عموما ترکیبی از همین رفتارها را انجام داده ایم. البته که هیچ کدام اینها راهی به رهایی نیست. ملت بالغ جای این اگر و مگرها، سوگواری برای گذشته‌ای مبهم، ذکر مصائب دردهای فعلی و فرار از وظیفه ملی، سرنوشت خودش را خودش تعیین می‌کند.
https://twitter.com/SEKoohzad/status/1492114842970468355
س.ا.ک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر