پیش از این اشاره‌ای شد که دولت‌های خارجی، سازمان‌های بین‌المللی و افکار عمومی جهان تاثیر سیاسی خاصی بر خیزش ملی ایرانیان ندارند. «+» دوستانی انتقاداتی هم وارد کردند. بحثی هم در گرفت. الان بعد از سه هفته از شروع اعتراضات ملت ایران بر علیه نظم موجود بهتر است به نتایج برخی از این تلاش‌ها اشاره شود. در واقع ماحصل عملی تلاش برای «رساندن صدای ایرانیان به گوش جهانیان» این بوده که رئیس جمهور آمریکا، اتحادیه اروپا، برخی از کشورهای غربی بیانیه‌های شدیدالحنی صادر کرده اند، دبیرکل سازمان ملل و کارشناسان آن سازمان و گروه‌های حقوق بشری سرکوب را محکوم کرده اند و در نهایت هم افکار عمومی بسیاری از کشورهای جهان به نفع اعتراضات تغییر کرده است. البته برخی از این دولت‌های اقدامات جدی‌تری هم انجام داده اند. مثلا دولت کانادا زندان اوین را به عنوان یک شخصیت حقوقی تحریم کرده است و دولت آمریکا هم پلیس امنیت اخلاقی فراجا و فرمانده این یگان انتظامی را تحریم کرده است و قرار است برای مردم ایران فیلترشکن هم تهیه کند. یا نتایج مردمی‌ترین که بر اثر حساسیت‌های عمومی در کشورهای عموما غربی شکل گرفته است. مثلا بازیگران زن فرانسوی و برخی از چهره‌های برجسته نسبت به این سرکوب‌های همدلی‌های علنی نشان داده اند. برخی از اعمال هم به آینده موکول شده است. مثلا اتحادیه اروپا هم اعلام کرده است که تحریم‌های مشابهی را اعمال خواهد کرد. این تحریم‌ها به این معنا که اموال این افراد حقیقی و حقوقی تحریم‌شده در آمریکا، کانادا یا اتحادیه اروپا مسدود می‌شود و صدور ویزا برای این اشخاص هم محدود یا ممنوع می‌شود. همین!
واضح و آشکار است که این اقدامات بیشتر مندرج در تحت شو و نمایش است. قطعا هیچ تاثیری بر جلوگیری از سرکوب معترضان در ایران ندارد. احتمالا بسیاری از کسانی که صادقانه در این مسیر تلاش کرده اند هم به این امر معترف اند. حالا سوال بنیادین پیش می‌آید که اصرار بر کوشش‌های عملا بی‌تاثیر در این راه برای چیست؟ من قطعا می‌فهمم که برخی در میان اپوزیسیون جمهوری اسلامی برای تامین مالی زندگی سال‌های آینده متکی به پول‌های حرام خارجی اند و سخت به دنبال چنین حرکات نمایشی اند تا چند سال دیگر هم به این زندگی انگل‌وار خود ادامه بدهند. اما به نظرم ما ایرانیان معمولی، در داخل و به ویژه در خارج، باید بار دیگر روی این ایده فکر کنند. احتمالا غیر از تلاش برای رساندن صدای مردم ایران به جهانیان، آن هم به این شکل، راه‌های بهتر دیگری برای تاثیرگذاری و مشارکت در اعتراضات وجود داشته باشد.
ما به عنوان یک ملت در اسارت و زندان هستیم. زندانیان تنها زمانی حاضر خواهند شد که برای رهایی خود از بند تلاش کنند که نسبت به موقعیت خود به عنوان اسیر و وضعیت پیچیده خود مانند تنهایی در اسارت خودآگاهی پیدا کنند.
۱۵ مهر ۱۴۰۱
https://twitter.com/SEKoohzad/status/1577957064961318912
س.ا.ک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر