بیست و دو سال از شهادت داریوش و پروانه فروهر گذاشته است. عدالت در مورد آمران و عاملان قتل آنان و دیگر قتل‌های زنجیره‌ای، هرگز آن گونه که باید به اجرا در نیامده است. در این بیست و دومین سال خانم پرستو فروهر،فرزند قربانیان، هر سال به تهران می‌رفت و مراسم سالگرد پدر و مادر خورد را برگزار می‌کرد. معمولا هم با مشکلات زیادی مواجه می‌شد. امسال به علت کرونا از برگزاری مراسم منصرف شده است و یادداشتی در بی بی سی فارسی نوشته است. یادداشت خانم فروهر حقیقتا ستایش برانگیز است. رفتار و شیوه برخورد خانم فروهر بدون شک الگویی است برای دادخواهی در ایران.
او در این بیست و دو سال هم چراغ خانه پدری رو روشن نگاه داشت. پرچم دادخواهی رو پایین نگذاشت و هرگز وارد هیچ جریان ضد ملی نشد. کاری هم کرد که کمتر گروهی، غیر از برخی از تمامیت‌خواهان، به خودش اجازه بدهند که کوچکترین تعرض به دادخواهی او بکنند. مقایسه کنید با رفتار برخی از خانواده‌های قربانیان سانحه هواپیمای اوکراینی!
و چه زیبا نوشته است که: «دادخواهی قتل‌های سیاسی در ایران ضرورتی‌ست اخلاقی، سیاسی، و تاریخی. ضرورتی که هنوز به آن پاسخی درخور داده نشده و ناتمام مانده است. باشد که از پای ننشینیم و به سهم خود بکوشیم که حقیقت و عدالت را در میهن خود که در تب و تاب دگرگونی بنیادی می‌سوزد، به کرسی نشانیم.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر