وزرای خارجه هفت کشور صنعتی نقض گسترده حقوق بشر را در ایران محکوم کردند و از ایران خواستند که به تعهدهای بین‌المللی خود در مورد رعایت حقوق بشر ملتزم باشد. البته چند تحریم نمادین هم کرده اند اما طبعا خبری از اخراج سفرای ایران از این کشورها و فراخواندن سفرای آنها از تهران نیست. فیفا هم طی بیانیه‌ای از همه کشورها خواسته است که در طی مسابقات جام جهانی تنها بر روی فوتبال تمرکز کنند و از خلط مسائل سیاسی و عقیدتی در مسابقات پرهیز کنند. در نتیجه تلاش‌های مذبوحانه برای اخراج تیم ملی ایران از مسابقات هم به نتیجه‌ای نرسید. در واقع می‌شود گفت که حاصل پنجاه روز تلاش‌های برخی فعالان سیاسی خارج از ایران منحصر شده است به چند تظاهرات مسئله‌دار و درخواست‌های آن‌لاین شکست‌خورده و سخنرانی یک زن آمریکایی ایرانی‌تبار و مبلغ پیشین کلیسای فرقه‌ای ساینتولوژی از طرف دولت آمریکا و به نمایندگی از زنان ایران در نشست غیررسمی شورای امنیت سازمان ملل و نهایتا هم فعالیت در رسانه‌های عمومی کشورهای غربی و شبکه‌های مجازی. همین!
قطعا می‌فهمم که اکثریت مطلق شرکت‌کنندگان در این تلاش‌ها با نیت‌هایی شرافتمندانه در آن حضور پیدا کرده اند. اما این نتیجه چیزی بود که بسیاری از شروع اعتراضات جنبش ملی نسبت به آن هشدار داده بودند. اینکه تمرکز بر روی فعالان سیاسی خارج از کشور و بازنمایی دغدغه‌های عموما بی‌ربط آنان، مانند درخواست اخراج سفرا یا افشاگری در مورد خبرنگاران و پژوهشگران دانشگاهی و نهادهایی مانند نایاک یا اوهامی مانند این‌ها ربطی به جنبش ملی مردم ایران ندارد. بحث شهروندان ایرانی نگران مقیم خارج جداست اما بسیاری از فعالان سیاسی خارج از ایران، خوشبینانه‌ترین حالت، در حباب خودشان زندگی می‌کنند و مسائل‌شان عموما مربوط به حیات غیر سیاسی در کشورهای خودشان است. البته نگاه من به این فعالیت‌ها عموما نه ناشی از خوش‌گمانی، بلکه با توجه به قرائن و امارات وجود به شدت هم بدبینانه و پر از شک و تردیدهای جدی‌ای است که می‌شود شواهد و دلائلی متقن برای آن ارائه کرد.
من شخصا هیچ انتظاری از فضای شبه‌سیاسی و سیاست‌زده خارج از ایران ندارم. اما واقعا امیدوارم که بتوانیم خودمان از این ساحت سمی و وهم‌آلود رها کنیم. این جو زیان‌بار ما را از اولویت‌هایمان دور می‌کند. اگر بتوانیم این کار را بکنیم حقیقتا قدم بلندی برداشته ایم. می‌دانم کار دشواری است. اما به نظرم یکی از ضروریت‌های امروز ما همین رهایی از این محیط پر آسیب است.
در ناهمراهی بسیاری از فعالان سیاسی خارج از ایران با مردم ایران همین بس که پنجاه روز است که که زنان و مردانی از سرزمین شجاعان در حال مبارزه بی‌امان با نیروهای استبدادی هستند و اگر چه به طور روزانه با سرکوب نظام‌مند حاکمیت مواجه اند اما در این راه چه دلیری‌ها که نکرده اند و چه شگفتی‌ها که به وجود نیاورده اند و چه ایثارگری‌ها که از خورد بروز نداده اند. این شجاعت و فضیلت مردمی باید ما به ازای سیاسی پیدا کند. عمل و کار سیاسی این است نه جنگیدن با سایه‌هایِ دن‌کیشوت‌های «ایرونی».
https://twitter.com/SEKoohzad/status/1588560711575171072
س.ا.ک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر